Met elkaar helpen we Willem er weer bovenop

Op een regenachtige, gure dag in februari ga ik met collega-verpleegkundige Kim mee naar een camping. Kim werkt bij een landelijke welzijnsorganisatie. Ik heb veel contact met haar: samen bezoeken we mensen die op straat leven of geen huis hebben. Zoals Willem, die noodgedwongen langdurig op de camping verblijft.

Willem is een goedlachse man van halverwege de zestig. Hij woont in een kleine caravan met een voortent. De vloer in de voortent is een houten vlonder waar het water zo doorheen loopt, de voortent zelf is erg beschimmeld. Willem is alcoholist. Hij heeft geen werk, geen eigen huisarts en geen ziektekostenverzekering.

Enkele dagen eerder had Kim mij een foto gestuurd van Willems onderbeen. Ik zag op de foto grote korsten over zijn gehele scheenbeen. Willem was hiervoor al in het ziekenhuis geweest, maar volgens hem hadden ze hem daar niet kunnen helpen omdat hij niet verzekerd is. Gelukkig was er een huisarts die hem antibiotica voorschreef voor wondroos. De antibiotica doet zijn werk, maar de grote korsten moeten intussen wel worden verzorgd.

Gelijk 'vertrouwd'

Ik maak kennis met Willem. In de caravan mogen we niet komen, zegt hij, dus bekijk ik zijn been in de voortent. Het valt mij op dat het gelijk ‘vertrouwd’ met hem voelt. Willem is goed benaderbaar en hij vertelt open over zijn levensloop. Ik vraag naar pijnklachten, koorts, en wat er tot nu toe is gedaan aan de wonden en korsten. Omdat hij mijn vragen helder weet te beantwoorden, krijg ik een duidelijk beeld van het verloop van de wonden en korsten.

Willem laat de zorg goed toe. Als eerste inspecteer en bevoel ik zijn been. De korsten lijken niet heel vast te zitten, dus ga ik de korsten wat verweken met steriel water. Ik maak zijn been goed schoon met natte gazen. Daarna kan ik de korsten makkelijk verwijderen met een pincet.

Ik zie dat er nog een klein wondje onder de korsten zit, dat ik behandel. Vanuit mijn ervaring als wondverpleegkundige geef ik Kim, die twee keer in de week naar Willem gaat, instructies om het kleine wondje aan zijn been te kunnen behandelen. Kim geeft mij daarna wekelijks een update.

Dan maar rechtsom

Na twee weken is het wondje goed doorbloed en kan het rustig verder genezen. De welzijnsorganisatie heeft intussen een postadres voor Willem geregeld en is nu bezig om een zorgverzekering voor hem te regelen. Zodat hij een eventuele volgende keer gewoon naar een huisarts of het ziekenhuis kan.

Hieruit blijkt maar weer hoe belangrijk samenwerking tussen verschillende disciplines en organisaties is. Ook is het belangrijk dat we alle inwoners van ons mooie land helpen – is het niet linksom, dan maar rechtsom.

Ik blijf geloven in de goedheid van de mens, en vooral in de onvoorwaardelijke toewijding van mijn collega’s in alle werkvelden!